Filozofia, podróże i dopamina...

Dzisiaj rano tuż po przebudzeniu, pojawiła się myśl o czasie. Najpierw " Na co warto poświęcać czas (i komu), w sytuacji, gdy tego czasu mamy tak niewiele... bardzo niewiele ". Potem przemknęły mi przez myśl różne chwile z mojego życia. To bardzo smutne, ale mam poczucie wielkiego zmarnowania czasu. Całe lata poświęcone rzeczom (także ludziom), które tak naprawdę okazały się bez znaczenia. Też tak macie? Przypomniała mi się książka Paula Feyerabenda, a w zasadzie jej tytuł: " Zabijanie czasu ". Pamiętam te lata poświęcone na pisanie doktoratu na temat Feyerabenda (całkiem możliwe, że i one są zmarnowane). Ale tytuł tej autobiografii mnie przykuł na długo. Feyerabend był postacią barwną, osiągnął wiele: dobre pieniądze, sławę, prestiż, spełnienie naukowe... miał także kochającą żonę, dane mu było osobiście spotkać najwybitniejszych ludzi tamtej epoki. Był zadowolony ze swojego życia... ale i on zauważył, że życie to tak naprawdę marnowanie czasu, a w zasadzie jego za...

Kto rozmawiał? Świadomość? Ego? A może to jest to samo? Czuję jakiś punkt zwrotny! To nie jest takie proste: że niby postanawiasz porozmawiać z własną duszą... i sobie po prostu z nią rozmawiasz. To jest dokładnie tak, jak z dopaminą: nie można tym sterować. Musisz czekać na TĘ chwilę! Dusza powiedziała mi, że chce wrócić do siebie , do początku (cokolwiek to znaczy) i żebym ją tam zabrał. Jak już wiecie, dusza się nie starzeje... ale powinna się rozwijać (dlatego drażnią mnie 45-latki o mentalności 15-latek). To bardzo trudne (ale realne) dojrzewać i zachować świeżość i dziewiczość. Ale jednak dojrzewać. Przypomniała mi także o początkach Internetu i początkach blogów: były pamiętnikami, a nie jakimiś platformami do promowania produktów / usług lub facebookowym nie-wiadomo-co . Tworzyłem Internet w Polsce, więc trochę czuję się uprawniony do wypowiedzi... Podsumowując... Dokąd mam zabrać moją duszę? W tym momencie życiowym, który ma swoje ograniczenia, ale i szanse? Jak to mam zrobi...

Jak wiecie (lub nie) uwielbiam piękne widoki, kwiaty, zachody słońca i takie tam. Któż z nas nie lubi motyli? Piękne, kolorowe, zwiewne, wykonujące piruety przy każdej nadarzającej się okazji. Ich piękne kolorowe skrzydła wzbudzają zachwyt każdego, kto patrzy: Chciałoby się rzec: sensem istnienia motyla jest być oglądanym przez innych. Prawdopodobnie, tak to one czują i tak myślą o sobie. I tak chciałyby być postrzegane przez otoczenie i czynią wielki ku temu wysiłek. A teraz zamknij oczy i wyobraź sobie motyla. Co widzisz? Czy nie słoneczną łąkę pełną kwiatów i motyla, który przysiadł na jednym z nich? Ta wizja jest prawdziwa! Motyle siadają na kwiatach i spijają ich nektar. Ale to nie jest ich jedyna natura! To zaledwie półprawda (a jak mawiał Józef Tischner, są trzy rodzaje prawdy: świento prawda, tys prawda i gówno prawda! ). *** Gdy wczorajszego poranka postanowiłem poobserwować motyla, aż " Żyła " mi wyskoczyła na gardle! No, niby wiedziałem o tym wcześniej... niby to b...

Celem medytacji nie jest usłyszenie wewnętrznego głosu . Każdy ma w sobie wiele wewnętrznych głosów. Jedne pochodzą z duszy, inne z rozumu, jeszcze inne z naszej psychiki bądź są schematami społecznymi, a są i takie, które pochodzą z naszej sfery biologicznej. Wiele z tych głosów wcale nie chce Twojego szczęścia, chcą realizować cele, które nie są Twoimi celami. Wiele z nich może być destrukcyjna. Celem medytacji jest więc obserwowanie wewnętrznych głosów i ustalenie, czyje to są głosy i skąd pochodzą. Tylko pod tym warunkiem możesz podejmować dobre dla siebie decyzje.