O pomaganiu ludziom

W to lato postanowiłem zająć się moją największą wadą, którą uzmysłowiłem sobie już wiele lat temu, ale do tej pory nie udało mi się tego problemu rozwiązać. Tą wadą jest paskudny nawyk pomagania ludziom. To są sytuacje, kiedy ja wiem, na czym polega problem danej osoby i wiem, jak go rozwiązać... więc zaczynam udzielać rad takiej osobie, tłumaczyć, oferować swoją pomoc, a nawet podejmować konkretne działania, które mają jej pomóc...

Przypuszczam, że to jest nawyk chrześcijański, bo w ogóle chrześcijaństwo jest religią misyjną (chrześcijanie mają misję do wykonania).

Niestety, najczęściej jest tak, że chcemy pomagać ludziom, którzy o tę pomoc nie proszą, nie oczekują, nie chcą jej. Owszem, potrzebują pomocy, ale jej nie chcą... bądź nie wiedzą, że jej potrzebują, nie zauważają problemu... Więc zamiast podziękowania, możemy spodziewać się pretensji. W najlepszym wypadku, zmarnowania naszego czasu i energii bez spodziewanych efektów.

Pomagaj nie tym, którzy potrzebują pomocy (bo każdy jej potrzebuje), ale tym, którzy jej oczekują... tylko tym, którzy o nią poproszą!

 

I taki nawyk obojętności i dystansu będę w sobie ćwiczył. 

Ostatnio nawet udało mi się zachować wstrzemięźliwość wobec problemu pewnej osoby... bo nie zapytała, nie poprosiła o pomoc... więc wzniośle milczałem. Udało mi się zachować silną wolę i powstrzymać ten mój "odruch Pawłowa". 

Pomyślałem też, że dobrze jest czerpać z tego nawet jakąś przyjemność (przyjemność tworzy bowiem nawyk!). Patrzeć na rozkładający się świat i sycić się tym wszystkim zachowując dystans. Odciąć się.

W zasadzie mówili o tym już starożytni sceptycy:

1. Należy praktykować EPOCHE (wstrzymywanie się od sądu).

2. Należy wyzbyć się emocjonowania --> APATHEJA (czyli apatia).

3. Wynikiem tego będzie ATARAKSJA (spokój ducha, pewien rodzaj szczęścia).